Terug

Ziekenhuis
Eind november 1998 ben ik opgenomen in het ziekenhuis wegens neurologische problemen en de huisarts dacht dat ik misschien behalve ME nog iets anders had omdat ik zo ziek was en hij nog nooit gehoord of gelezen had dat iemand zo ziek kon zijn als dat ik was. Ik heb 10 dagen in het ziekenhuis gelegen voor onderzoeken zoals EEG, zenuwonderzoek, spieronderzoek, MRI-scan en de ruggenprik, alles was goed. Ik was toen al een half jaar volledig bedlegerig, ik kon hooguit 1 keer per dag 4 meter mezelf voortbewegen met de rolstoel. Ik ben op vrijdagmiddag binnen gebracht en ik heb toen nog warm gegeten. De volgende dag, zaterdag, was ik zo moe dat mijn slikspieren weigerde te werken en ik dus niets kon eten. Dit kwam doordat ik in het ziekenhuis zelf naar de wc moest lopen. Dit is me 1 keer gelukt en daarna nooit meer. Ik heb toen diverse malen gevraagd voor een rolstoel, maar die kreeg ik niet, ik kon tenslotte volgens hun goed lopen als ik maar wou. Mijn vriend en mijn moeder hebben diverse keren geprobeerd om voor mij een rolstoel te regelen, maar hier wilden ze ook niet naar luisteren. Op maandag heb ik pas een rolstoel gekregen, nadat mijn moeder een paar keer flink was uitgevallen tegen de verpleegsters.

Epileptische aanval
Op maandag moest ik van de verpleegster naar het tafeltje lopen. Zij ondersteunde mij, echter na 2 meter stond ik stil en kon ik me niet meer voortbewegen en stond ik heftig te trillen op mijn benen. Een tweede verpleegster heeft me toen ook nog vastgepakt en met z’n tweeën hebben ze mij toen alsnog naar het tafeltje gesleept. Ik wou terug naar bed, ik was tenslotte helemaal op van die 2 meter lopen, maar ik moest daar blijven zitten. Er was nog een verpleegster die zei dat ze op moesten letten dat ik niet met mijn hoofd tegen de muur zou vallen. Ik heb nog een aantal keren gezegd dat ik niet meer kon zitten en dat ik terug naar bed wou, maar ik moest blijven zitten, toen zijn ze de kamer uitgelopen. Mijn gevoel zei me dat ik moest gaan liggen, ik heb diverse malen op het knopje geduwd maar niemand kwam. Het tafeltje met stoel stond tegenover het bed van mijn buurvrouw, dus ik dacht ik trek me op aan dat bed en schuifel zo naar mijn bed ernaast. Mis gedacht, ik wil me optrekken en zak zo door mijn benen en val met mijn hoofd op de grond. Mijn buurvrouw is toen de gang opgerend en heeft om hulp geroepen, met twee man hebben ze me opgeraapt en op bed gelegd. Daarna heb ik een uur lang een soort epileptische aanval gehad, mijn hele lijf schokte alle kanten op, ik heb me zelfs nog een paar blauwe plekken geschopt en geslagen. Tijdens deze aanval is op aandringen van mijn buurvrouw iemand komen kijken, terwijl ze tijdens de aanval op mijn kamer waren. Ze hebben toen de fysiotherapeut geroepen en hij is gekomen, ik moest mijn ogen open doen en iets zeggen maar dat lukte natuurlijk niet. Nou ja, alles was oké volgens hem en hij en de verpleegster zijn toen weer weggegaan terwijl ik nog altijd lag te schokken.

Geen eten
Nadat het schokken eindelijk was afgelopen kreeg ik een verlammingsaanval, deze heeft ongeveer 6 uur geduurd en in die tijd is niemand mij komen checken. Ze hebben wel het eten gebracht, ze zwaaiden mijn benen naast het bed en stopte een paar kussens in mijn rug en liepen weg. Doordat ik een verlammingsaanval had viel ik natuurlijk terug op bed. Na ongeveer een half uur kwamen ze het eten ophalen, ze vroegen nog of ik niet gegeten had maar waren al weer weg voor ik iets kon zeggen. Ze lieten me gewoon liggen met mijn benen nog steeds naast het bed. Ik schat dat ik na ongeveer 2 uur mijn linkerarm iets kon bewegen en toen heb ik door aan mijn pyjamabroek te trekken mijn benen met veel moeite in bed gekregen. Als ik een verlammingsaanval heb kan ik ook zo goed als niet praten, dus om hulp roepen ging niet. Door dit alles heb ik van vrijdagmiddag tot en met woensdag niets kunnen eten en bijna niets kunnen drinken, omdat mijn slikspieren te vermoeid waren en dienst weigerde. Als enigste hebben de verpleegsters toen een kaart aan mijn bed gehangen om bij te houden wat ik van vocht naar binnen kreeg. Donderdag kon ik voor het eerst weer een beetje pap eten.

Pijn
Van de neuroloog heb ik te horen gekregen dat ik geen pijn had en heb ik dus geen pijnstillers gekregen, ja naproxen mocht ik uitproberen maar dat hielp niets. Alsof de neuroloog kan voelen of ik pijn heb of niet.

Vervolg