Terug

Nou er is een hele hoop gebeurd waar ik zelf behoorlijk van geschrokken ben. Het minst schokkend is dat ik de rechtszaak, welke mijn ex-PGB-hulp tegen me opstartte, heb verloren en haar 3 maanden loon heb moeten doorbetalen.
De rechter was een bal van een vent, die ook nog eens erg nukkig was en niets wilde horen... volgens mij was hij met het verkeerde been uit bed gestapt (wat ik zo gehoord heb van Henk en mijn moeder, hun zijn nl voor mij naar die rechtszaak gegaan). Ze heeft voor die 3 maanden dus ook nog niet eens hoeven te werken, want die periode was toen al om... lekker makkelijk en snel geld verdienen noemen ze dat.
Nu vraag je je natuurlijk af wat dan nog schokkender is?
Nou maandag 26 juli kwam Henk naar me toe toen ik wakker was met de mededeling dat hij de relatie niet meer zag zitten en er dus mee wilde stoppen. Boem, wat een klap was dat voor me. Ik wist dat hij het er moeilijk mee had, hij was nl naar mijn mening al een aantal maanden depressief, maar dit had ik dus nooit verwacht.
Het blijkt dat hij bij een vriend de vriendin van de broer van die vriend heeft ontmoet en dat zij, nadat ze elkaar een keer of 2-3 hadden gesproken, tegen hem zei dat hij voor zijn eigen toekomst moest kiezen. Dat heeft hij dus gedaan. Alles wat zij zei was heilig, zij wist alles etc. Ik kon het niet geloven dat hij een jonge griet van 22 jaar meer geloofde dan mij. Henk heeft de relatie totaal geen enkele kans van slagen gegeven. Mede door haar, want telkens moest hij haar msn-en en vroeg ze hem om te komen... ze claimde hem behoorlijk en dat terwijl hij mij veroordeelde van claimen! Ik heb hem nooit geclaimd, als hij weg was belde ik alleen als er echt iets was; als ik bv uit bed gevallen was en er niet meer in kwam of als de katten iets van glas hadden omgestoten waaraan ze hun pootjes konden openhalen e.d., maar anders niet. Enfin, door haar en omdat zij heilig was voor hem, hebben wij amper gepraat.
Op een gegeven moment zijn mijn ouders in huis gekomen, want hij wilde 2 weken naar zijn moeder. Mijn ouders en ik wisten al bij voorbaat dat er geen einde aan hun hulp zou komen, maar goed er was geen andere oplossing. De huisarts heeft met spoed een aanvraag gedaan bij het RIO voor tijdelijke opname in een verpleeghuis, maar dit is uiteraard afgewezen door het RIO want ik heb psychische hulp nodig volgens hun. Tijdens de intake heb ik meteen aangekaart voor meer uren verzorging, want Henk is weg en hij deed toch best veel. Ook dit is geweigerd. Ja verzorging kreeg ik 3 uurtjes meer (1 klasse hoger), maar huishoudelijk kreeg ik 3 uur minder (1 klasse lager) omdat ik alleen gebruik maak van de woonkamer en de slaapkamer en de rest van het huis volgens de regels dus niet meer gepoetst hoeft te worden. Het feit dat ik een bad neem als ik me er goed genoeg voor voel, dat mijn eten bereidt moet worden in de keuken en dat mijn uitscheiding opgeruimd moet worden doet blijkbaar niet terzake bij hun. Daarbij is Henk weg en dus is dat volgens de regels 1 wasbeurt per week minder en dus minder PGB. In totaal zit ik dus nog steeds op max. 20 uur PGB per week.
Uiteraard ben ik hier weer tegen in bezwaar gegaan en dat terwijl mijn bezwaar van begin dit jaar nog steeds ter beoordeling bij CVZ ligt. Ik heb het CVZ dan ook gebeld met de mededeling dat mijn situatie inmiddels veranderd is en dat er weer een bezwaar wordt ingediend tegen de beslissing van het RIO. Het CVZ vond dat het RIO hun dit had moeten doorgeven, want het heeft nu uiteraard geen zin om bij dat vorige bezwaar wat nog loopt uit te gaan van de situatie toen. Dit laatste heb ik op aanraden van CVZ in mijn bezwaarschrift erbij vermeld.
De eerste weken/maanden, nadat Henk mij verteld had dat hij de relatie niet meer zag zitten, kwam ik psychisch in een behoorlijke dip en had ik hulp nodig welke ik ook heb gekregen van een hele lieve emailvriendin. Ik zag het echt niet meer zitten. Ik wist niet waar ik naartoe moest dat ik toch de zorg kreeg die ik nodig had. Het RIO werkt niet mee, de huisarts wist het ook niet, ik had niets te vertellen bij de betr. instanties en dus vroeg ik me af hoe ik het in godsnaam allemaal moest doen en waarvoor. Henk was weg, dus voor hem hoefde ik het niet meer te doen. Voor de katten? Voor nog iemand anders? Nee ik had er geen zin meer in. Ik zag het niet zitten dat ik de rest van mijn leven ergens op een kamertje werd weggeduwd en daar dan zou liggen te wachten tot het mijn tijd is om te gaan. Ik wilde mijn katten niet in de steek laten, hun kunnen er tenslotte niets aan doen, maar toch... Ik had de euthanasie-papieren klaar liggen. Het deed ook zo'n pijn, net 1-2 weken uit die 'coma-achtige' periode (voor de 3e keer) en dan te horen krijgen dat je na 10 jaar gedumpt en in de steek gelaten wordt... niet alleen door je vriend, maar ook door de instanties zoals het RIO, Zorgkantoor, verpleeghuis etc.
Twee lieve email-vriendinnen begrepen dat het zo niet langer kon, dat er iets moest gebeuren en dankzij hun is er toen particuliere thuiszorg geregeld welke voor 3 maanden door iemand betaald wordt. Ik vind het overigens nog steeds ongelooflijk dat iemand die mij niet kent 3 maanden particuliere thuiszorg voor mij betaald!

Oktober 2004 deel 1

Vervolg

Sitemap