Terug

De dagen erna
Ondanks de hevige vermoeidheid heb ik toch bijna niets geslapen. De volgende dag, woensdag, had ik veel meer pijn, ik voelde me hondsberoerd, kon niets verdragen qua geluid of licht en ik was natuurlijk helemaal kapot. ’s Nachts heeft Henk mij nog in een warm bad gedaan, in de hoop dat dat de pijn iets zou minderen. Maar helaas, het mocht niet baten. Toen heb ik maar 1 extra tramadol ingenomen en 2 uur later nog 1 en toen was de pijn eindelijk een beetje uit te houden en ben ik toch in slaap gevallen. Ik had dus weer teveel pijnstillers geslikt, maar dat interesseerde me op dat moment niets. Ik moest iets doen, ik wist niet hoe ik me moest houden van de pijn ondanks de normale dagelijkse pijnstillers.
De volgende dag, donderdag, word ik vrij vroeg wakker. Ik heb niet goed en niet veel geslapen en ik ben zo vreselijk moe. ’s Middags is mijn moeder de kerstboom op komen zetten, dit was van tevoren al afgesproken. Behalve dat het heel vermoeiend en druk voor me was heeft het toch ook wat afleiding gegeven. En ik heb nu een mooie verlichte kerstboom staan, is weer een poosje een ander aanblik in de kamer. Rond 19.00 uur gaan ze weer naar huis en ik ga proberen te slapen.
Ik heb weer niet goed en niet veel geslapen, weer vaak wakker geworden. Hoe kan dat toch, je bent zo vreselijk moe en toch kom je niet in slaap. Ik ben blij dat ik gisteren de hulp voor vandaag (vrijdag) heb vrij gegeven. Ik ga de mailtjes lezen, maar zoals de afgelopen dagen is ook nu weer dat ik wel lees maar niet snap wat er staat. Normaal heb ik dat ook, maar na aantal keer lezen snap ik het dan toch een beetje. En nu kan ik het wel 10 keer lezen, maar ik snap er nog niets van. Zo eigenwijs als ik ben lees ik ze toch maar weer allemaal, wel maar 1x keer dus wat er stond weet ik niet maar ik heb ze wel gelezen. Ik ga weer vroeg naar bed en hoop dat ik deze keer alsjeblieft wel goed in slaap val en lang zal kunnen slapen.
En ja hoor, ik heb goed geslapen deze keer. Om 15.00 uur werd ik wakker, omdat er aan de deur gebeld werd en aangezien ik op de slaapkamer een intercom met elektrische deurontsluiter heb was ik dus direct wakker. Maar ik heb eindelijk wat kunnen slapen, niet dat ik nu minder moe ben, nee ben nog steeds kapot. Maar mijn hoofd is wel iets helderder, dus ik ben begonnen met dit verslag te maken. ’s Avonds heb ik geprobeerd om wat te chatten, maar dat kon ik toch niet volgen.
De volgende dag, het is inmiddels zondag, word ik tegen 17.00 uur wakker. Ik ben wel een aantal keer wakker geworden, maar heb over het algemeen toch wel goed geslapen. Ik besluit om in bad te gaan, dus ik bel Henk en hij komt me in bad dragen. Lekker dat warme water, echter van korte duur, want ik stort niet veel later weer in. Dus Henk tilt me weer uit bad, droogt me af en zet me op de traplift, zodat ik onder kan gaan liggen. Maar goed dat ik een traplift met stoeltje met riemen heb aangevraagd, anders kon ik nog niet eens naar onder. Tegen 19.00 uur ben ik weer wat bij en ga verder met dit verslag.
Vandaag, maandag, weer pas op om 17.00 uur. Ik eet wat en rust daarna weer eerst even uit voordat ik een klein verslag van mijn ritje met de ambulance schrijf en dit op het ME-Platform plaats. Daarna rust ik weer wat, kijk daarna nog wat tv en ga dan weer naar bed.
Dit is mijn laatste dagverslag. Ik stop ermee, het wordt tenslotte ook allemaal wat eentonig en wie weet hoelang het nog zo doorgaat. Ik slik nog steeds teveel pijnstillers om de dag door te kunnen komen, ben maar een paar uurtjes per dag wakker en kan nog steeds niet veel verdragen qua geluid en licht. Maar we zien wel wanneer het weer beter gaat.
 
Wel wil ik het volgende nog even kwijt
Ik heb de dagen erna echt af moeten zien, ik heb dan ook vaak gedacht, had ik het maar niet gedaan of als ik dit van tevoren had geweten…. Maar je weet het niet van tevoren, ja je weet dat je een terugval kunt verwachten maar dat die zo hevig zou zijn? Nu achteraf, nu ik me weer iets beter voel hoewel het nog lang niet is als voor de bijeenkomst, ben ik blij dat ik er toch naartoe ben gegaan. Oké, ik heb ervoor moeten boeten, maar niemand kan me die mooie dag afpakken. Het was trouwens het eerste uitje sinds 2,5 jaar.
 
De volgende bijeenkomst is in februari en ik hoop daar weer naartoe te kunnen gaan. Ik heb nl de stoute schoenen aangetrokken en bij de WVG een elektrische rolstoel waarvan ik ook nog eens rug en beengedeelte apart elektrisch kan verstellen aangevraagd (dit op aanraden van de ergonomische adviseur). En als dat voor mij de enigste manier is om af en toe weg te kunnen gaan, dan moet het maar. Hoewel ik er wel tegenop zie. Bij een gewone rolstoel had ik nog zoiets van mensen die pas geopereerd zijn zitten ook vaker tijdelijk in een rolstoel, maar een elektrische rolstoel vind ik zo definitief gehandicapt. Maar ja, wil ik soms eruit kunnen dan zal ik moeten. Dus wie weet ben ik op de volgende bijeenkomst met mijn elektrische rolstoel aanwezig.
(noot: ik ben toen niet bij die bijeenkomst aanwezig geweest en het heeft nog bijna een jaar geduurd voor ik eindelijk die elektrische ligrolstoel had.)

12 december 2000

Volgende

Sitemap