Terug
Dag 1
De wekker loopt af om 09.00 uur, erg vroeg maarja, ik heb toch niet veel geslapen van de spanning. Ik wil wat eerder vertrekken, zodat Henk nog de tijd heeft om foto’s te maken op de boot voor we vertrekken.
Henk rijdt me met de rolstoel de loopbrug op, waar we worden opgevangen door vrijwilligers die ons de hut wijzen. Een van de vrijwilligers pakt mijn koffer uit, wijst me hoe de knoppen werken en dan word ik met bed naar boven naar de salon gebracht waar ik fijn naar buiten kan kijken en Henk kan uitzwaaien.
Om 10.45 uur vertrekken we met de boot. Henk is iets eerder van de boot afgegaan. Toen ik hem buiten zag moest ik toch wat traantjes wegpikken… ik mis hem nu al.
Ze zijn wel allemaal aardig en ik heb een mooi uitzicht hier zo naast het raam. Even later komt een vrijwilliger met me praten en op een gegeven moment zegt ze dat ze ervoor zal zorgen dat ik minimaal 2x in bad kan deze week als ik dat wil en wanneer ik kan.
Om 12.00 uur ga ik met bed naar boven naar het overdekte zonnedek.
Rond 13.00 uur krijg ik mijn eten gebracht; ik mag kiezen... onder eten bij de rest of waar ik lig… ik kies voor waar ik lig: ik heb hier prachtig uitzicht en het eten van mij is trouwens alleen een energierijke shake, echt eten moet ik al tijden niet aan denken zonder braakneigingen te krijgen. Even later ga ik met bed door de schuifdeuren het dek op, het waait wel wat fris. Als we stilliggen bij een sluis voelen we pas hoe warm het is. Ik heb een hele aardige vrijwilliger leren kennen, Douwe heet hij. Hij komt me geregeld bezoeken en dan hebben we veel lol.
Rond 15.30 ga terug naar het zonnedek, de zon is weg en het is wat erg koud geworden. Ik heb inmiddels erge pijn en zeg dat de matras me te hard is. Gelukkig komen ze even later aan met een soort luchtbed met allemaal gaten erin. Ze helpen me op een stoel, leggen dat luchtbedje op de gewone matras, maken het bed opnieuw op en helpen me terug in bed. Aaaaah, dit ligt beter, nog wat lucht eruit… ja, heerlijk… de pijn is nu gelukkig ook iets minder.
Marianne Vissenberg (haar ken ik van de discussielijst ME-Platform)zou me in Gorinchem komen opzoeken om 17.00 uur. Nu riepen ze net om dat we vertraging hebben en pas om 21.00 uur zullen aanmeren!! SHIT!!!! Ik heb de GSM bij me, maar weet niet hoe dat ding werkt. Iemand anders heeft gelukkig meer verstand van verzekeringen… euh GSM’s bedoel ik. Dankzij hem kan het telefoonnummer van Marianne achterhaald worden, ze had nl gebeld en gelukkig heb ik zo’n GSM die het nummer opslaat in het geheugen. Dus ik bel haar op met het slechte nieuws, we balen beide behoorlijk, we hadden elkaar graag eens in het echt gezien.
Henk belt me nog op om te vragen hoe het gaat; of hij me misschien moet komen halen, hij mist me. Ik vertel hem dat ik een soort luchtbedje op mijn matras heb liggen en dat dit veel minder pijn doet, anders had hij me inderdaad op kunnen halen. Ook vertel ik hem dat we te laat aanmeren en dat Marianne en ik elkaar daardoor niet zien en dat ik daar flink van baal. En natuurlijk vertel ik hem dat ik hem ook mis… heel erg zelfs.
Ik vermoed dat ik rond 16.30 uur wat instort en op het zonnedek in slaap ben gevallen, want ff later word ik hondsberoerd wakker van een omroepstem... Joost mag weten wat hij gezegd heeft. Ik ben doodmoe en vraag of ze me naar mijn hut willen brengen. Ik ben blijkbaar zo moe dat ze me maar amper verstaan en begrijpen. Even later ben ik in mijn hut… gelukkig niemand anders daar. Ik doe mijn oogmasker op en slaap weer. Rond 18.00 uur komen ze me vragen voor te eten. Eten??!!! Getverderrie, nee dank je, wil slapen. Blijkbaar praat ik nog steeds zacht en onduidelijk.
Achteraf gezien maar goed ook dat we te laat aanmeren in Gorinchem, anders had Marianne waarschijnlijk niets aan me gehad. Rond 19.00 uur kom ik weer wat bij en ff later schrijf ik dit alles op.
Ik bel voor een vrijwilliger, poets m’n tanden en laat me in mijn bedje naar boven naar de salon brengen. Om 20.15 uur arriveren we in Gorinchem. Ik lig te twijfelen of ik Marianne zal bellen, dat we er zijn, maar doe het toch maar niet. Ten eerste moet zij een half uurtje rijden (heen en terug) en zou ze dan nog moeten kijken voor een oppas voor haar zoontje en ten tweede wil ik haar niet verplicht laten voelen om te komen (ik kom niet op de juiste zin, dus ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel). Rond 20.45 uur doen we een potje bingo, dit was erg geinig. Ze vertelde een sprookje maar dan tussendoor met getallen en die getallen moest je afdekken, bv roodkapje had een mand bij zich waarin 72 broden, 43 kaassoorten en 12 flessen wijn in zaten. Ik heb echt dubbel gelegen van het lachen, zo komisch was het sprookje. Om 21.15 uur waren we klaar, iedereen had wat gewoon. Wie als eerste de kaart vol had kreeg een blauw-wit knuffel-dolfijn, ik vond hem prachtig maar heb hem helaas niet gewonnen. Na de bingo konden we wat bij elkaar gaan zitten en kletsen. Er kwam een gaste bij me zitten, gevolgd door 2 andere gasten, we hebben het hartstikke gezellig gehad en we hebben veel gelachen. Ik had mijn borduurwerk meegenomen voor het geval ik me verveelde, maar ik ben niet verder gekomen dan 7 kruisjes. Om 0.00 uur ging ik slapen. Althans dat was de bedoeling, maar mijn buurvrouw (het zijn 2-persoonshutten) was erg benauwd. Ze hebben haar dan ook opgehaald met de ambulance en om 0.45 uur kon ik weer gaan proberen te slapen.
Vervolg
Sitemap |