Terug

Dag 6
Ik heb redelijk geslapen, moest alleen vroeg uit bed, want het was tijd om naar huis te gaan. Het was raar om afscheid te nemen. Henk kwam me halen met onze nieuwe VAN. Ik was blij om hem weer te zien en tevens was ik blij dat ik gelukkig weer kon gaan liggen. Toch voelde ik me raar toen we naar huis reden, op de een of andere manier een beetje leeg en verdrietig van binnen.
 
Onder de vrijwilligers waren er ook enkele jongeren, met 1 van hen heb ik veel gepraat over het maken van websites. Hij heeft nl de website van Het Rode Kruis afd. Weert e.o. gemaakt.
 
Hier volgt het stukje wat ik geschreven heb als dank aan de vrijwilligers (John heeft dit stuk vrijdagavond voorgelezen):

Dit was mijn eerste vakantie met Het Rode Kruis.
Doordat ik een nog onbegrepen ziekte heb en daardoor al jaren tegen muren van onbegrip heb aangelopen, was ik bang of dat hier ook zou gebeuren. Ik vroeg me af of ze me wel zouden geloven als ik zou zeggen ‘ik ben moe, ik wil rusten’.
Ik wist echt niet wat ik moest verwachten.
Ook had ik een dubbel gevoel; aan de ene kant was ik blij om er eens uit te kunnen zijn, een andere omgeving te kunnen zien, maar aan de andere kant had ik ook angst voor onbegrip en ongeloof.
Hoe dichterbij de vakantie kwam, hoe meer ik ging twijfelen en erover dacht om af te zeggen.
De eerste dag voelde ik me alleen, ondanks alle mensen aan boord; thuis is mijn vriend altijd bij me… ik miste hem.
En nu, nu de vakantie voorbij is, heb ik weer een dubbel gevoel; aan de ene kant ben ik blij dat ik mijn vriend weer zie en we straks weer samen zullen zijn, maar aan de andere kant kijk ik tegen het afscheid op.
Het was hier zó heerlijk en iedereen was zó vriendelijk, er waren geen muren van onbegrip waar ik tegen op liep. Nee, juist het tegenovergestelde.
Van jullie, gasten en vrijwilligers, kreeg ik juist vaak te horen ‘hoe dapper ik ben’, ‘hoe knap ik met mijn ziekte omga’ en ‘dat ik altijd lach en optimistisch ben’.
Al die woorden hebben me echt goed gedaan.
Ik heb God de afgelopen week vaak bedankt dat Hij deze vakantie voor mij mogelijk heeft gemaakt.
Het was een geweldige week, wat zonder de bemanning, vrijwilligers en gasten nooit was gelukt.
Bedankt allemaal, jullie hebben me heel rijk gemaakt.
 
Hoe is het nu?
Het is inmiddels al 9 september, nu ik dit eindelijk klaar heb en op internet zet.
In de tussentijd ben ik weer veel achteruit gegaan, zoveel dat het me zelfs niet meer met hulp lukt om in bad te gaan en dus word ik weer met een bakje water op bed gewassen. Eerlijk gezegd lukt het me nog niet eens meer om iedere dag mijn tanden te poetsen en dat terwijl ik ook nog eens een elektrische heb. Ik zit nu dus weer zo goed als op mijn oude niveau.
Mijn diëtiste wil me sondevoeding geven, maar mijn huisarts wil eerst de tramadol afbouwen omdat hij vermoed dat het niet/weinig eten daardoor komt. De bedoeling is om de tramadol helemaal weg te laten en daarvoor in de plaats neurontin te nemen, ik hoop dat dit enigszins helpt tegen de pijn. (Hier schrijf ik een apart stuk over hoe dit verloopt, uiteraard ook te vinden bij 'speciale momenten'. Aanvulling juli 2004: zie 'pijnstilling')
Door het niet/weinig eten (vloeibaar eten) ben ik natuurlijk veel afgevallen en dit heeft weer als nadeel dat ik nu nog meer last heb van de drukplekken van het liggen.
Ergens vraag ik me af of het ooit ophoudt dit hele gezeik, maar toch hoop ik dat deze terugval maar tijdelijk is. Ik weet het niet, misschien steek ik mijn kop wel in het zand dat ik het niet WIL zien???!!

16 juli t/m 21 juli 2001

Volgende

Sitemap