Verdriet
Ik heb heel veel verdriet; mijn lieve bijna 12 jaar oude kater genaamd Timmy is er niet meer. Hij is op een dag niet meer naar huis gekomen en ik weet niet wat er gebeurt is. We hebben kaartjes gemaakt met een foto van Timmy erop en die in brievenbussen geduwd en oa opgehangen in de winkel etc. We hebben er wel een paar reacties opgekregen, maar we hebben Timmy niet gevonden. Henk heeft de gemeente gebeld, maar zij waren geen zwarte kater tegen gekomen. Sinds 14 februari moet ik nu dus naast Poesje en Mauke nu ook nog eens Timmy missen. Ik had Timmy al bijna 12 jaar en we hebben samen veel meegemaakt. Toen ik van mijn ex afging, ben ik moeten vluchten en heb ik Timmy niet mee kunnen nemen. Ik heb Timmy toen 3 maanden moeten missen, die 3 maanden heb ik me heel veel zorgen gemaakt om Timmy... mijn ex moest Timmy nl niet erg omdat hij altijd mijn katje was. Uiteindelijk na 3 maanden mocht/kon ik Timmy komen halen, wat ben ik me toen verschrokken! Mijn ex had Timmy al die tijd opgesloten in een klein kamertje zonder kattenbak en vaak ook zonder eten. Je moet je indenken dat Timmy een echte buitenkat is, als je die binnenhoudt dan breekt hij de boel af zo wild wordt hij dan... hij kan er niet tegen om opgesloten te zitten. Timmy was heel erg vermagerd, heel schrikachtig en zijn zwarte haren waren dof. Ik heb veel moeite moeten doen voordat Timmy mij weer vertrouwde en ik hem kon oppakken om hem mee te nemen. Het heeft maanden geduurd voordat hij minder schrikachtig was en weer als een gezonde kater eruit zag met gezonde glanzende zwarte vacht. Hij is wel altijd schrikachtig gebleven, dat is nooit meer weggegaan. Dus zoals je ziet hebben Timmy en ik samen veel meegemaakt en nu is Timmy er niet meer. Ik mis hem vreselijk en ik snap maar niet wat er gebeurt is!!!!!! Timmy is te schuw om zich mee te laten nemen door een vreemde, als hij een auto hoort schrikt hij weg de struiken in... ik snap het dus niet. Nu heb ik gehoord dat als een kat aanvoelt dat hij gaat sterven dat hij dan wegloopt van huis en ergens op een rustig plekje gaat liggen sterven. Ik weet niet of dit klopt?! Als Timmy gestorven is dan had ik toch liever gehad dat hij dit thuis had gedaan. Ik weet nu niet wat er gebeurt is; is hij rustig zonder lijden gestorven, is hij meegenomen, waar is hij dan en is hij gelukkig. Zoveel vragen. Ik kom er gewoon met mijn verstand niet bij... WAAROM!!!!! Waarom ik, waarom mijn katten, waarom. Ik moet al zoveel missen en slikken, het leven is zo al moeilijk genoeg, waarom gebeurt dit allemaal met MIJN katten, waarom niet iemand anders z'n katten, iemand die niet ziek is en die niet zo'n zwaar leven heeft, WAAROM!!!!!! Het is zo al moeilijk genoeg om te willen blijven leven en niet op te geven, waarom gebeurt dit dan, het zorgt ervoor dat ik vaak niet meer wil en me afvraag waar ik het eigenlijk nog voor doe.
Ook Lintje, mijn lieve vriendin, is er niet meer. Zij heeft vrijdag 29 maart 2002 gekozen voor euthanasie. Ze zat vol levensvreugde tot haar ziekte dit van haar heeft afgenomen. Ze had door haar ziekte heel veel pijn en was hondsberoerd en iedere aanval kon betekenen dat ze in coma zou raken of kon overlijden, niet wetende wanneer de aanval zou stoppen, of het een goeie dag zou worden, of misschien een goed momentje. Niks kunnen doen, geen tv kijken, geen mensen op bezoek, niet meer lezen, schrijven enz, alles was ziekmakend. Ze heeft het jaren volgehouden om met die onzekerheid te leven tot het haar teveel werd. Ik ben blij dat Lintje nu rust heeft en verlost is van haar pijn en ellende, ook al heb ik er veel verdriet van en zal ik haar vreselijk missen. Weet je, ik ben zelfs jaloers op haar dat zij deze grote stap heeft durven nemen, ik ben echt trots op haar!
Ik ben zelf ook al jaren aan het denken over euthanasie, soms wil ik het graag maar ik durf nog niet die stap te nemen. Lintje heeft mij wel aan het denken gezet, ik ben er nu voor mezelf uit dat als ik mijn grens bereik dat ik dan ook euthanasie wil. Ik heb de papieren al aangevraagd en zogauw ik ze binnen heb vul ik ze in en stuur ze op. Ik ben erachter gekomen wat mijn grens is nl als ik ook niet meer kan tv kijken en computeren, want dan kan ik alleen nog maar voor me uit kijken of met de ogen dicht liggen. Ik heb geregeld dat ik een paar dagen niets anders kan dan alleen maar voor me uit kijken, ik kan dan ook absoluut niet meer praten en mezelf uitdrukken of begrijpen wat anderen zeggen. Als dit langer gaat duren dan een paar dagen dan is dat mijn grens. Ik heb het hier met Henk over gehad en hij heeft me toestemming gegeven. Uiteraard kan ik het ook doen zonder zijn toestemming, maar nu hij zijn toestemming heeft gegeven heb ik een zekere rust over me heen gekregen. Ik weet nu dat het oké is. Henk is het ook eens met de grens die ik getrokken heb, ook hij is gelukkig van mening dat ik dan echt niets meer heb.
Je vraagt je misschien af waarom ik bovenstaande hier op mijn site heb geschreven. Wel, ik moest het kwijt, het zat me heel hoog. En ik wil met deze pagina een soort gedenkteken maken aan Timmy en Lintje. (Linda had acute intermitterende porfyrie en gezien haar symptomen zo goed als zeker ook ME.)
8 april 2002 Volgende
Sitemap |