Donderdag 11 juli ging het plotseling heel slecht met me. Ik voelde het wel al dagen aankomen, maar toch was het onverwachts. Ongeveer een half uur nadat ik op was gestaan ben ik volledig ingestort; ik kon totaal geen geluid meer uitbrengen, ik kwam absoluut niet meer uit mijn woorden, ik kon me niet meer bewegen en ik kon niets anders dan met de ogen dicht liggen. Nu was ik de laatste tijd toch al erg moe, zo moe dat ik nog maar nauwelijks deed e-mailen en aan mijn site werken. Ook tv kijken lukte helemaal niet meer, ik kon alleen nog maar wat voor me uit liggen staren en slapen. Die dag, donderdag 11 juli, ben ik ook weer weggevallen en het heeft uren geduurd voor ik weer een beetje bij kwam. Vanaf die dag heb ik echter bijna niet meer kunnen eten, niet omdat ik geen honger had maar omdat ik te moe was om te slikken... ik kreeg hooguit 3 hapjes gepureerd eten per keer binnen. Telkens na 3 hapjes had ik eerst weer minimaal 2 uur nodig om wat bij te komen voor de volgende 3 hapjes. Ik moest al zeker niet plassen, want dan had ik weer een paar uur nodig om daar van bij te komen voordat ik weer een paar hapjes kon eten... let wel, ik plas liggend op bed met een plasfles en nog werd ik daar zo uitgeput moe van dat ik eerst weer moest bijkomen voor ik kon eten. Dit heeft zo een hele week gegaan en ik voelde mezelf steeds meer achteruit gaan; het slikken ging steeds moeilijker en het eten moest steeds vloeibaarder. Ik zat dus weer op het nivo van die 3 maanden in 1999 (zie 'Dagboek - deel 4') met dien verschil dat ik (nog) niet in coma lag. Ik kon nog praten (wel zonder geluid) en ik begreep nog wat er tegen me gezegd werd. Wel viel ik vaak weg en tijdens die periodes herkende ik helemaal niets (geen geluiden, de kamer niet waar ik lag etc). Als ik dan na uren eindelijk weer bijkwam duurde het heel lang, voordat ik weer de geluiden en omgeving om me heen herkende. Nu heb ik wel vaker dat ik even dingen niet meer herken, maar na korte tijd komt dat weer terug maar nu duurde dat dus veel langer - soms zelfs wel een uur. Ook had ik heel veel last van hallucinaties en flauwvallen/wegvallen.
Een week later, donderdag 18 juli, werd ik helemaal verlamd wakker en kon ik ook helemaal niet meer slikken, ook geen water. Vanaf die dag heb ik dus ook mijn medicijnen niet meer kunnen innemen en niet meer kunnen drinken en eten. Henk en ik waren beide de wanhoop nabij. Uiteindelijk heeft Henk de huisartsenpost opgebeld voor hulp (mijn huisarts heeft altijd op donderdagmiddag vrij). Er is toen een arts komen kijken, maar daar ik nog niet was uitgedroogd was opname niet noodzakelijk. Echter Henk kon het niet meer aan, hij wist het allemaal niet meer. Het was dus een 'sociaal probleem', zoals de arts het noemde en hij regelde een ambulance voor mij. Rond 23.00 uur arriveerde de ambulance. Daar ik boven lag moesten ze me naar onder zien te krijgen, dus met 2 man tilden ze me uit bed en zette me op de traplift waar ze me met 3 man vasthielden, zodat ik niet er vanaf zou vallen. Het deed vreselijk veel pijn en het was erg vermoeiend, ik ben dan ook 2 keer flauwgevallen, voordat ik uiteindelijk op de brancard lag. Later hoorde ik trouwens van de buren dat de ambulance met de zwaailichten aan was komen aanrijden, ik vond het wel jammer dat ik dat niet heb kunnen zien (ik kon wegens verlamming ook mijn ogen niet open krijgen). In het ziekenhuis aangekomen hebben ze een longfoto gemaakt en bloed afgenomen... uiteraard was alles goed. Volgens Henk moet ik in een heel mooi, luxueus ziekenhuisbed hebben gelegen wat je zelfs per graden kon instellen, dus bv 4 graden voeteneinde omhoog etc. Je kon het bed zelfs diagonaal zetten, zodat je dus schuin lag met je hoofd hoger dan je voeten en toch plat liggen. Helaas had Henk de fotocamera niet bij zich, anders had hij er een foto van gemaakt... ik moet zeggen dat ik wel benieuwd ben hoe dat bed er uit dan wel niet uitzag.